Spookdorpen - de foto's

Mijn wandelbuddy voor deze tocht : Peter.

De vallei van Grandalpe, vanop de Col.

Deze staaldraadkunstwerkjes bevatten interessante anekdotes uit Valgrisenche.

Lac de Saint-Grat

Fornet

Spookdorpen of "dit was ooit een drukke handelsroute"

Refugee d'Archeboc - Refuge de l'Epée.
Prachtige wandelweer, wat een verschil met dat lekkend wolkenplafond.
We dachten in één recht klim de 600 m naar de Col du Mont te overbruggen. Toen we de Mont Blanc 25 km verderop over de horizon zagen piepen, stokte onze diesel natuurlijk. Wat een prachtig zicht in deze kraakheldere lucht.

De Col du Mont was tot ver in de 19e eeuw een belangrijke route voor muilezelkaravanen. Dus stond er op de grens aan beide zijden een douanepost. Die van de Fransen is zijn dak kwijt, de Italiaanse valt langzaam uit elkaar. Vreemd voor een gebouw dat nog op kaarten en websites staat als "noodhut".

We besluiten de etappe nog wat te verzwaren. De omweg langs Lago San Gratto was het meer dan waard: een prachtig bleekblauw meer in een gigantisch circusdal, met daarboven de top van de Testa del Ruitor.

Naar Valgrisenche laten we de jeep-piste (te klassiek, saai) en pad 14 (veel te ver om) voor wat ze zijn. We volgen de tip van de twee Duitse meiden van gisteren en nemen het spoor op de rechteroever van de rivier helemaal tot het einde. Prachtig!

In Valgrisenche gaat het verder met de Spookdorpen. Surier en Fornet: leegstaande ruïnes. Ik begrijp er niks van: ok voor een totaal onbereikbaar dorp, maar dit ligt vlak bij de weg, waarom raken die niet verkocht en opgeknapt als weekendverblijf? Even later vind ik het antwoord: ze zijn ook onteigend bij de bouw van het stuwmeer in 1952. Maar die dorpjes liggen zeker 50m hoger? Het verhaal blijkt te genant voor een infobord : de stuwdam was onstabiel en kon alleen maar veilig gebruikt worden met een waterpeil dat 50 m lager staat dan gepland. Men is ondertussen bezig om de veel te hoge stuwdam dan maar half af te breken. Fornet en Surier zijn dus voor niets ontruimd.

De klim naar de Refuge de l'Epée (pad 9a) loopt door een bos met eeuwenoude lorken. Ze gaven Peter een boost van energie.

In de hut worden we opnieuw in de watten gelegd. Privé kamer voor de prijs van slaapzaalbedden.

De hele dag door heeft de camera last van een fout bij het scherpstellen. Als jullie bloglezers de foto's niet scherp vinden, wel dat is zo. Neem nooit een pas gekochte telefoon mee op reis.

Etappe in cijfers: 5h 14 km 1200m+ 870m-. Is deel van HRG of Haute Route Glacière.
De extra's 2h30 6km 450m+ 450m-

Tip voor panorama's : blijf onder de wolken

Séez - Refuge d'Archeboc. We moesten eerst even naar een apotheek, en toen die eindelijk open ging, waren we te laat voor de bus. Even afwegen : auto-stop en ons houden aan het oorspronkelijke plan nl. naar de hut via Monseti, een col van 2500 m ? Of in plaats een reeks paadjes aan elkaar rijgen en hélemaal van Séez naar de hut ?  Wolken op ongeveer 1600 m, we bleven er liever onder.

We regen de kleine paadjes aaneen die de oude gehuchtjes verbonden en slaagden er - op en paar korte stukjes na - perfect in om asfaltvrij te wandelen. Villard-Dessous, le Noyeray, les Tachonnières, Montvalezan, le Bourgeail, le Crey, le Griotteray, le Jaquet, le Miroir, le Crot,... Het ene een paar trieste ruïnes, het andere fleurig in orde.

Boven le Miroir pikten we de GRP op. Normaal is een GR een aanrader voor wandelaars, hier eventjes niet. Zodra we konden kozen we voor een alternatief : een oud muilezelpad dat zich uiterst vernuftig tussen een paar rotstorens wringt naar Pierre Giret en dan het oude militaire pad dat la Savonne min of meer horizontaal met de hut verbindt. Prachtig, de hele tijd switchen tussen smikkelen van de rijpe frambozen en bosbessen, en het mistig-mysterieuze uitzicht.

De Refuge d'Archeboc is vrij recent. De familie die de op deze alpenwei de rechten heeft, stelde vast dat wandelaars soigneren meer oplevert dan koeien melken en vormde dus één van de chalets om tot berghut.
En we worden hier gesoigneerd!!! In de hut vernemen we dat onze route vanuit Séez ook de favoriet is van de gardienne (die overigens het ommetje over Pierre Giret aan iedereen aanraadt in plaats van de GR).

's Avonds delen we de tafel met twee Duitse Bergwanderfuhrerinnen. In het Frans is dat even lang Accompagnatrices Moyenne Montagne. Mensen dus die met groepen wandelaars de bergen intrekken.
Heel interessant en vooral de juiste tips voor de etappe van morgen. 

Etappe in cijfers: 7h 21km 1580m+ 450m-

Jeugdherberg Seez

In Noyeray

In Noyeray

Vallon de Mercuel. Peter in de eindsprint naar de hut.

Vallon de Mercuel - La Motte

Langs de Isère too easy

De TGV bracht ons (zoals zo vaak al) vanzelf naar de bergen terwijl we niks anders hoefden te doen dan een beetje dutten, lezen en knabbelen.
In Bourg Saint Maurice volgden we de Isère (die hier rustige stroomt - heel eventjes echt géén bergrivier). Een heel aangenaam vlak pad dat maar heel even stedelijk aandoet. Na een uurtje vonden we het wat plattekes en trokken we nog een portie hoogtemeters langs de "chemin des écureuils".
De jeugdherberg van Seez is heel rustig nu, een stuk of 5 andere gasten.
Kortom heerlijk inlopen, geen regen maar wel stevige bewolking zodat het zalig fris is. We konden ons geen betere start dromen.

Tot we de rugzak ompakten en allebei merkten dat we iets essentieel vergaten. Morgen dus eerst naar een winkeltje voor we de bergen intrekken.

Hoog stappen - Gran Paradiso

De rugzak wordt zo langzaamaan klaargemaakt voor een trekking door het oudste nationaal park van de Alpen : Gran Paradiso. Het is opgericht in 1856 om de laatste 60 steenbokken van Europa te beschermen. Het was toen hetzelfde als met de olifanten en neushoorns nu : overbejaging voor de fun van de rijksten en voor lichaamsdelen met magische krachten. Nu zitten er, alleen in dit park, terug zo'n 4000.
Deze keer met een wandelmaatje, Peter.
Gran Paradiso - het grote Paradijs. Dat zet aan het dromen (de naam komt van de hoogste top in het park ; slecht luisterende "wetenschappers" maakten dit van "Gran Parei" wat gewoon "hoge bergwand" betekent). De overbevolkte top laten we liggen (daar was ik een jaar of 10 geleden al eens). We kiezen voor de uitdagende doorsteek van het park met de Alta Via 2. 

Gran Paradiso top en zijn buren, vanuit Cogne