Wandelend tijdreizen

Refuge de l'Épée - Alpage d'Entrelor (Rif. delle Marmotte). Na de twee potige etappes van de voorbije dagen doen we het wat rustiger. In plaats van 1600m doen we er "maar" een 1000m.

's Morgens bij het ontbijt kregen we de eerste tijdreis. De eigenaar van de hut houdt de familiestamboom bij en in de 18e en begin 19e eeuw is een heel deel van de familie uitgeweken. Ze kwamen terecht in Gent, Kortrijk, Rijsel ... om er net als thuis in de textiel te werken. 2 Vlaamse groepjes en een koppel uit Duinkerken onder de gasten, de brave man maakte overuren met zijn oud genealogie register. En plots hadden we beet; een neef van me is getrouwd met een Brugse met (blijkt nu) roots in Val d'Aosta.

De klim naar de Col de Fenêtre (sinds Mussolini ook Colle de Finestra maar voor de locals - ook de Italiaanse locals - nog steeds Col de Fenêtre) verloopt relax. Vanaf de Col verandert dit. Erg steil en brokkelig terrein (T3). Een groepje van 6 gemzen die we eerst sprakeloos bewonderen om hun rotsklimtalent en die ons daarna de stuipen op het lijf jagen wanneer ze een blok van een ton of zo lostrappen, dat met veel spectakel uiteenspat op het pad 100m onder ons.

Het winkeltje in Rhêmes blijkt dicht. Einde seizoen denken we. 

In Rhêmes wijken we van de Alta Via af. De omweg langs het dorpje Chaudanne (met meer respect gerestaureerd dan we elders zagen), de Laghi de Pellaud (twee kleine maar o zo romantische meertjes) en de waterval van Entrelor was echt de moeite. En ze was ook veel minder inspannend dan onze extraatjes van gisteren.

Aan de meertjes, een tweede tijdreis. Thuis en op het werk kom ik al eens in aanraking met energiecoöperatieves of crowdleningen om alternatieve groene stroom en microgrids mogelijk te maken. En dan doet iedereen alsof dit iets nieuws is. Hier stootten we op een energie coöperatieve die in 1920 is opgericht door inwoners van Rhêmes om hun dorpjes van duurzame stroom te voorzien. De hele microcentrale staat er nog. Rhêmes hangt ondertussen wel aan het grote net, maar het idee werkt nog steeds inspirerend. De hutten van vandaag én van gisteren hebben geen stinkende dieselgenerator maar hebben een kleine waterkrachtcentrale.
De Rifugio delle Marmotte is een aanrader. Erg nieuw (2015) en dus nog onbekend om veel websites en wandelgidsjes. Er zitten nog wat kleine foutjes in maar dat wordt meer dan goedgemaakt door het enthousiasme en de positieve vibes van de vrijwilligerscrew die de hut runt.  

Etappe in cijfers: 6h15 15 km 950m+1150m-

De typische wegmarkering op de Alta Via 2 : gele pijl in de wandelrichting.

Col de Fenêtre. We zien voor het eerst de Gran Paradiso himself.

Dit molenhuisje huisvestte de eerste microcentrale van Val de Rhêmes.